«... Οι ιατροί, σε γενικές γραμμές, εκπαιδεύονται να πιστεύουν ότι η πάση θυσία αναβολή του θανάτου, έστω και για λίγες ημέρες είναι επιτακτικό τους καθήκον, και ότι κάθε διαθέσιμο μέσο (και τεχνολογία) οφείλει να χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη του σκοπού αυτού. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή η πρακτική και η συμπεριφορά συνιστά ένα είδος επιστημονικής και ηθικής αυταπάτης που συσχετίζεται όμως με επίταση του μαρτυρίου των ασθενών, αναποτελεσματική αντιμετώπιση του πόνου τους και χαμένο -και όχι κερδισμένο χρόνο- στις τελευταίες μάλιστα (και ίσως πολυτιμότερες) ημέρες και ώρες του βίου. Εξηγούμαι: εκατομμύρια άνθρωποι ζουν τις εσχατιές της ζωής τους σε κατά τεκμήριο ψυχρά, αφιλόξενα, συναισθηματικά αποστειρωμένα νοσοκομειακά περιβάλλοντα, ενίοτε υπό συνθήκες αμφισβητούμενης προσωπικής αξιοπρέπειας και παρατεινόμενης αγωνίας, ενώ θα μπορούσαν (ή και θα επιθυμούσαν) να περατώσουν τον βίο τους στη γνώριμη, στοργική ατμόσφαιρα του σπιτικού τους, αφιερώνοντας τον χρόνο που τους απομένει στους οικείους και τους αγαπημένους τους. Αν δει κανείς το θέμα με νούμερα, τα στοιχεία δείχνουν ότι το 65% των θανάτων στις Η.Π.Α. συμβαίνουν πλέον σε νοσοκομεία. Πρόκειται για μια μείζονα πολιτισμική αλλαγή σε σχέση με όσα ίσχυαν προ ολίγων δεκαετιών, μια αλλαγή όχι απαραίτητα επί τα βελτίω...»
Περισσότερα
Το άρθρο της δημοσιογράφου Jeanne Lenzer, με τίτλο Unnecessary care: are doctors in denial and is profit driven healthcare to blame? [Aχρείαστη (άχρηστη) φροντίδα: βρίσκονται οι ιατροί σε άρνηση και ευθύνεται η καθοδηγούμενη από το κέρδος φροντίδα υγείας;], που δημοσιεύθηκε στο πολύ έγκυρο επιστημονικό-ιατρικό περιοδικό British Medical Journal (ΒΜJ), μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
